Eylül

terk edilmiş o ılık bakışların solgun resmi
içimizi saran o kimsesizliğin kimsesi
tabloda ağlayan çocuğun gözyaşları gibi
bir ıssız mevsimin gözlerinden düşen yapraksın..

kızıl saçlı bir kadın soyunur akşamlarında
bir güneş ki alev alev yanar dudaklarında
uzanır sonra o çıplak gölgesi kucağıma
sevişmekten vazgeçemediğim kadın gibisin..

sen sisler ülkesinin buğulu padişahısın
çiğ tutan güz güllerinin bülbüle manasısın
sen hisler ikliminin O Mabut'tan duasısın
şairlerin Kabe'si,kıblesi,namazgahısın...

gitmek,kime yakışır ki senden başka bu kadar
hadi terk et iliklerime kadar beni Eylül!
o yalınayak gidişlerin içimi ezse de
hadi zerk et mahzun iklimini bana da Eylül!

sarı bir zeybek gibi aheste gelip geçersin
kah kaldırırsın kollarını,kah ayaklarını...
dingin bakışların hafif bir rüzgar olur eser
savrulur yaprakların ve başlar o harmandalı...

sararıp solma üzülüp,gidenlerin ardından
senin bir suçun yok dalından düşen o yapraktan
zaten bir dönüşe başlangıçtır her yeni gidiş
ve her yok oluş bir varlık sebebidir en baştan

siyah beyaz bir albüm gibi saklı anılarda
Sen'de kalır hep o eski sevgililer hatırda
yakışıklı bir delikanlı olur dimdik bazen
liseli bir kız olur kimi göz süzüp naz eden..

Eylül bir kadın gibi bakar bazen;çok yanarsın
Eylül bir yağmur gibi yağar bazen;hep ağlarsın
Eylül beyaz bir gül gibi açar bazen;solarsın...
ve Eylül olursun bazen de;durmaz hep yazarsın...


(15'li hece vezninde yazılmıştır)