Eylül'ün Gizemi

-İlkokul yılları-
Evden ve oyundan ayrılmanın ağırlığı,
Mis gibi kokan defterlere ve kitaplara bürünürdü,
Eylül'dü.....
Anneden kopmanın hüznüydü...

-Ortaokul yılları-
Sarı çınar yaprakları arasında gezinirdik,
Çocuktuk, koşar eğlenirdik,
Okul yollarına heyecanla dizilirdik,
Çantamız, önlüğümüz yeni diye kendimizce övünürdük,

-Lise yılları-
Yaz aşklarımızı kuru yapraklarla günlüklere geçirirdik,
Okul sıralarında yeni yüzlere gülücükler dizdirirdik,
Kimi zaman, ayrılığın acısıyla Eylül'e sövdürürdük,
Eylül yapraklarına gözyaşlarımızı da katar düşürürdük,

-Üniversite yılları-
Yalnızlığın en ızdıraplı günlerini, nedense, hep Eylül'e sığdırırdık,
Hep bir resim vardı ya gözlerimizin önünde Eylül'e dair,
Issız ve sessiz bir yol, iki yanı kurumuş ağaçlar ve
Yerde sayısız kızıl, sarı, kahve yapraklar.

Yol sonsuzluk kadar uzun ve uzak,
Yapraklar yalnız günlerimiz kadar çok ve kuru,
Yağmur, gözyaşlarımız kadar yoğun ve ıslak,
Gökyüzü, alabildiğine sıkıcı ve boğucu,

-Yalnızlık yılları-
Ben Eylül çocuğuyum aslında,
Eylül'de doğan, Eylül'de mezun olan,
Eylül'de işe başlayan, Eylül'de ferahlayan,
Eylül'de bereket yağardı evimize Allah tarafından...

Yinede Eylül'e sığdırdım en yoğun hislerimi,
Karanlık, boş ve yalnız gecelerimi,
İyi-kötü tüm düşlerimi,
Ve ölümlerin en kederlisini...

-Umut yılları-
Eylülleri artık iple çeker oldum,
Hezimetlerimi Eylül'de kara toprağa vurdum,
Umutlarımı kuru ağaçlara inat saksılara kondurdum,
Eylül'ün bereketine şiirlerimi kaptırıp, yoğruldum...

-Hayal yılları-
Bir gün gelecek Eylül'leri denizde yaşayacağım,
Eylül'ün ıssız gecesine, kendi sessiz gecemi de katacağım,
Yetmeyecek, coşup coşup kabaracağım,
Kim bilir belki Eylül'de toprakla vuslat olacağım.