Eylül'ün Gözyaşları

Ben Eylül şairi, kalemimde yansıyan,  

Sessiz bir akşamın derinliğinde saklı,  

Her satırda bir hüzün, her kelimede bir özlem,  

Geceyi aydınlatan bir mum ışığı gibi.

Geceye düşen yıldızlar gibi sözcüklerim,  

Kısa bir süre parlayan ve sonra kaybolan,  

Gök kubbenin sonsuz karanlığında,  

Bir anı bırakıp sessizce yok olan.

Eylül'üme susadım, içimde bir yangın,  

Her sararan yaprakta aradığım huzur,  

Bir damla yağmur gibi ruhuma düşen,  

Eylül'ün serinliğiyle dolu bir nefes.

Eylül'ün gözyaşları, gökyüzünden dökülür,  

Her biri bir anı, bir hikaye,  

Sessizce süzülen ve toprağa karışan,  

Geçmişin izlerini taşıyan ince damlalar.

Sonbaharın renkleri sarar çevremi,   

Kayıp zamanların izinde yürürken,  

Eylül’ün dokunuşunu hissederim.

Bir sonbahar sabahında,  

Güneş bulutların arasından gülümser,  

Rüzgar saçlarımı okşar,  

Ve her nefeste, Eylül’ün şarkısını duyarım.