Eylül'ün İzniyle

son defa yüzüne bakacağım, biraz bekle

deniz aşırı aşkların soluğumuzda bıraktığı izleri

çizeceğim ellerime,

yanaklarından akan gözyaşlarınla

ve bir sigara yakıp şarkı söyleyeceğim

bir rum meyhanesi tadında

-ayyaşıyla, seveniyle, gideniyle, kalanıyla-

duvardaki o kuş resminin altına adını yazacağım

uçup gitmeden hemen önce.

sen de adını şu takvimin 1 Eylül’üne yaz

bir sabah uyandığında bu şehir

seninle uyansın son kez

ve sesini kulağıma hapset - la minör-

her ay doğduğunda birlikte çınlayalım gecenin ortasında.

bak ikimiz de ikimiz değiliz artık

gözlerimizde yalan yansımalar, yalan yaşlar

bak hiçbir mezar taşı ruhumuzu kanatmıyor

şeytana inat bir bakışla mehtabı bile aldattık

sonra, martıları ve denizi ve gökyüzünü kana boyadık

Ah Nietzsche; biz bengi dönüşü bile hak etmedik

biz ikimiz de bir değiliz artık.

son defa şerefine rakı içeceğim, bu gece

ne deniz, ne Müzeyyen Senar ne de ay ışığı olmadan

sadece seni dinleyeceğim

sesini, ruhunu ve yüreğindeki acıları

soluğu yanık bir çobanın çaldığı kavaldan çıkan ıssız bir türküyle

ardından ağıtlar yakılan gelinlerin hüzünleriyle

mavi gözlerindeki ölümü izleyeceğim.

duydun mu sen de son geminin ağlayışını

ya da limanda kalan mendillerin suya düşme hallerini

son trenin son çırpınışlarını

unutulan sevdaların gözyaşlarını

duydun mu, mecburi gülümsemelerin yüzdeki bıraktığı acıyı

ve yıkılan vicdan mabedimizin altında yok olan hayallerimizin çığlıklarını.

son kez ağlayacağım, sen görmeden, Eylül’ün izniyle

ve sen, gitmeden hemen önce
yüzüne karşı gülümseyeceğim

artık bir gururun olsun.