Eyvallah

Sen, bilinçaltıma bilinçsizce yerleşmiş, bir iç savaşın son yaralı askeri gibi ürkek,
tüfeğini aşka çatmış yüreğimin yasadışı sevgilisiydin.

Gittiğinde, nefretinden beraat etmiş küçücük bir umudun süt annesi,
üvey sevmelerin kucağında, ayrılık emzirdi dudaklarıma.
Ve yokluğunda kızamık geçirmiş yıldızlar,
pudra diye bulutları sürünce yüzlerine, sebepsiz karardı hayallerim

Senden sonra hiçbir sevişme senin tadını vermedi
Ve hiçbir ana, evladına senin adını vermedi

Belki tutmadı ellerini ellerim
Belki yasaktı saçlarının ışıltısı gözlerime
Çünkü hiçbir zaman inanmadın sözlerime.

Olsun be, sev diye değil sevgili bil diye
Bir sigarayı bırakamadım bir de seni!

Kolay değil bir ilaha şiir yazmak
Serden gidiyorsun gülüm, akıl da söz mü kaldı!

Dayanılmaz bu acıya
Kestim bileklerini intihara teşebbüs gecelerin
çıkmadı ruhuma sinmiş dudaklarının tadı,
Düşmedi dilinden karanlığın, uykusuz sevdamın adı

Kime baksam senden başkasını göremiyorum
Azrail mi kaybetti yeteneğini, yoksa ben mi ölemiyorum
Elimde değil unutmak
Tetikte bir aşkın tehdidinde,
Her gece kendimle savaşıp sana yeniliyorum.

Ben beklerim sevgili
Eğer birgün, düz mantıklı kahpe bir el uzanırsa saçlarına,
İşte o an sorarsın aşkın adını
Ve anarsın, belki yine kanar diye.

Kanarım, okyanuslarım kırmızıdır benim
Kan kusarım ama susarım gene de sahte sevdalara.

Kim bilir, belki de tedavülden kalkmamıştır harbi sevgiler!

Sevme diyordun sevgili
Unutma ki, ben seni değil, sendeki beni sevdim
Ve artık gelmesen de olur, nasıl olsa sana benzedim?