Eyvallah II

senin evreninde aşk

nedensellik bağları sınanan

bir olguydu

önceden tasarlanmış ve

hümanist yanı göz ardı edilen

eylemler örgüsü tutuşturuyordun ellerime

sanıyordun ki 

tadılmamış mistik heyecanlar bağışlıyorsun ellerime

oysa

parmak uçlarıma bile tutunamayacak kadar mecalsizlerdi

suçlu bendim

senin aşk sandığın şey

benim tahayyül bile edemediğim

bir şatafatın içinde

daha gün ortası yorgun düşüyordu

ve sen yolunda sayıyordun

sırça köşklerinin içinde yaşanan bu paradoksları

sorularımın yıkıntıları üzerinde yükselen

bu cam duvarlar kâfi değil gibi 

hayallerinin en kuzeyinde bile

kendine yer bulamıyordu

sesimin sen olmuş hali 

şiirlerim

kirpiklerimin

gözlerinin karasına olan tutkusundan

alıştırmıştım yüreğimi amaçsız sınamalara ve

şiirlerime birbirlerini sıcak tutmayı öğretmiştim

her ne kadar görkemli ise de

nefesi kesik bir adam olduğum

çiçek kokmayan bu fanusun içinde

kabul etmiştim sana dair her şeyi

vazgeçmeye de niyetim yoktu

Tahir yahut Zühre olmayı

evrenine yakıştırmadığın güne dek

oysa benim sol yanım

yokluğu kanıksamış bir yanaşma gibi

razıydı yamacında yaşamaya

ve senin var ettiğin çelişkilerin

iç mücadelesine yenilemeyecek kadar güzeldi

kapısında el izin olan hayallerim

şimdi

kanadı kırık bir kuş gibi yalpalıyor

bir hayalim vardı diye başlayan iç sesim

yazıya dökülemeyen onca kızmışlık

bir duvar örse de yüreğime

öyle çok özledim ki ...

kirpiklerine yeter mi bu özlem

bilemem ama

eyvallah

daha fazla yazarsam

hatırını kıracağım