Ezber Bozan

ağaç kovuğuna benzeyen yaraların var
ellerine kül doldurmuş ateşe gülen rüzgar
savur, savur ki nefes alsın hayat çizgilerin
sonu yoluna sapan bir çıkmazdayım yar
gönül telimi inletiyor kırık ezgilerin
bitmemiş türkülerin adını sen koydum

saçların şefkatli bir elin öksüzü
bir umut damarlarında dolanan
komşu bahçeden elma çalan çocuk kadar masum
elmanın içindeki kurt kadar hain
yüreğimden yüreğime okunan salalar seherleri boyayan
uyan
ve yan
bütün renkleri sil benden yana
dudak kıvrımlarında yeşeren tebessümden öpüyorum
buruk bir acı genzimden ruhumu yakan
yangının adını sen koydum

kim demiş dağ dağa kavuşmaz
yalan
dağdan da zor mahzun yüreklerin buluşması
gözlerin kimsenin okuyamadığı lisanda konuşması
ah eller
kan çıbanları açar
kuzulu ceylanlar kaçar
tetikte kalır ihanetin şifreleri
ah eller
önce kendine sıkar
yer gök ölüm der
damlada birikir
umman ölüm akar
ayrılığın adını sen koydum

unutmaya kıyamadığım anı'm gibi
kalabalıklarda sığındığım yanım gibi
uzun gecelerde konakladığım han' ım gibi
yalnızlığın adını sen koydum

sorma hiç unuttum
doğduğumda ne ünlendi kulağıma
hayal meyal isimler düşüyor dilime
söyleyemiyorum
ey benim ezber bozanım
adımı sen koy