Ezbere Bilirdim

Sen üstüme toprak attıkça

ben gün be gün çiçekler açtım sevgili

yasını tuttum

cenazesini kaldırmadığım bir ızdırabın.

Boğuldum içimde kuruyan bir okyanusta

kendi çığlığına uyandım ertesi sabahlarımın

içime dokundu sana dokunamayışlarım

yoktu beni benden başka yaralayanım...

Aldırma

yalnızlığın tınısında büyüyor hüznüm

hiçbir gölgeye sığınmadan astım tüm geçmişimi

güneşin batışını izler gibi karşıma aldım resmini.

Ezbere bilirdim her notasını sesinin

olur gibi olmazlarından öperdim

boşluğundan düşerdim bir yokluğun

bir enkazdan çıkar gibi sızım sızımdı ruhum

düşe kalka çarpardı gölgene umutlarım

bir konuşsaydım ağlayacaktım bilirdim.

Ben tüm yutkunuşlarımı kapı duvarlarına astım

imzasıydı kirpiklerimi inciten bütün zamanlarım...

Alnından öperdim milyon kere yokluğunun

kalbim nefes alırdı hasretliğine

göğsümün ortasında dururdu hüzünbaz mesafeler

perdeleri çekikti içimin.

Gücü yetmedi yaralarımı sarmaya kimselerin

kendi sesimin yankısını duyardım her iç çekişimde

kaçtığıma yakalandım her gözlerime bakışında

yıldızına rastlamadım içimdeki karanlığın

yarım kalmış hikayelere dokundum kitap sayfalarında

sonu uçuruma çıkan yolları arşınladım yalınayak

coğrafyası yara oldu hatıraların.

Sızladım ama kanamadım sevgili

hiç günaydını olmadı bıraktığın karanlığın.

Eyvallah.!