Ezila

Kakülü hüzün
Kirpiği elem kadın
Gölgenin gökkuşağına sığınan mülteci
Bil ki yağmurun iki yüzü var
Bulutlar da sevda satar
Haraç mezat
Sır unutur
Vefaya hiyanet katar
Vur beni ayrılığın öykündüğü gözlerinden
Kanarsam namerdim...


Utanıyorum
İliklerime işleyen bir vefasızlık için titremekten
Son sözünden bir ateş kardım
Bir köprünün altında
Gözlerini yaktım bağrıma
Tatlı bir uykunun kavşağındayım
Bir yanım git diyor
Bir yanım gel
Gözlerin ne güzel tütüyor
Ben sana dönüyorum Ezila


Yüreğim Cevdetlerin ölüm köprüsü
Gagası kınalı kuşlar gördüm
Ve göz yaşını kanadıyla saklayanlar
Kafesini avuç içimde tuttuğum bütün sevdalar
Ezilmiştir Ezila
Sen yiğit bir duruşla an
Unutulanlar destanına dilinin ucuyla kar beni


Bana böyle bak
Bir minderlik yerim olsun dizin dibinde
Bir volkanın ağzında ısıtılan yar gibi
Bir yanardağ bağrında kor gibi
Yüreğin cehenneminde odun
Dilinde deli mayın
İster bağır ister sus
Beni ateşinden ayırma Ezila




Ben senin toprağın olayım
Sen bana gökyüzü
Bir güneş bir yıldız tesellisi ile
Uzak dur istersen asırlar boyu
Gece güllerini dökerken şafak vakti
Asılayım ilmek ilmek
Bana kurulsun her darağacı
Soluklarımı diz tespihine ölümlerin
İmamesi yitik bir kabre koy
Dilersen taşımı bir çöle koy
Ne demiştik bir zamanlar
Yağmurlar ki senin müridin
Bulutun feyzi senden
Denizler ki senin oğulların
Dolup taşacaklar emdikçe ak göğüslerinden.


Sen susma Ezila
Hürriyeti bu aşkın senin sesindir
Sevdanın düğmelerine iliklenmiş iliklerim
Sevdanın hırkasını soyunmak kefenlenişimdir
Hece hece kelepçele beni
Bir cümle kur
Darağacında aklansın ipim
Sen susma
Gülüşü deniz, susuşu çöl bitirenim
Bütün suslar benimdir