Fakir Güneş

sevdiğin kentleri sevmediklerine zulala
belki telleri kopuk bir keman sesi bulursun köprü altı çocuklarının çığlıklarında
sen yine de macar çingenelerinin soluğunla koş bana kekremsi/çocuksu
dayak yediğim bütün kentleri sevebilirim böylece/içinde senli hikayelerle


koşmaya üşenince düşer tınısı ayaklarının maceracı kimliği
ya meksika’da bir köy vurur gözlerini çarmıha
ya ahlat’ta üşüyen güneş kokulu ovalar vurur yalnızlığını haritalara
ya da peru’da tütün gözlü bir kız/ seni yeşil gömlekli dağlara ilikler


öyle olunca
sevdiğin tüm şiirleri
sevmediğin şehirlere zulala


kaynayan kötücül bir volkan suyu
içtiğin dağların tortusuna kanatır kendini
yılma yine de/ kahramanını kendinde çoğaltan
fakir bir yaz akşamı gelir sarılır diz kapaklarına
orda hanımelleri nefesimi hatırlatır/ utanma

utanırsan
bütün hor görülmüş besteleri sokak şarkıcılarına sakla
onların yetenekli ellerini benim ellerime ada
gün olur/ürkek bir bağlamadır sesin uzaklarda
gün olur


ışık üşüye
güneş ısıta
ısına çoğala/ unutma






Ali K. TANYILDIZ