Fakir Güneş

sevdiğin kentleri sevmediklerine zulala

belki telleri kopuk bir keman sesi bulursun

köprü altı çocuklarının çığlıklarında

sen yine de macar çingenelerinin soluğunla koş bana

kekremsi/çocuksu

dayak yediğim bütün kentleri

sevebilirim böylece/içinde senli hikayelerle

koşmaya üşenince düşer tınısı ayaklarının maceracı kimliği

ya meksika’da bir köy vurur gözlerini çarmıha
ya ahlat’ta üşüyen güneş kokulu ovalar vurur yalnızlığını haritalara
ya da peru’da tütün gözlü bir kız/ seni yeşil gömlekli dağlara ilikler

öyle olunca

sevdiğin tüm şiirleri
sevmediğin şehirlere zulala


kaynayan kötücül bir volkan suyu
içtiğin dağların tortusuna kanatır kendini
yılma yine de/ kahramanını kendinde çoğaltan
fakir bir yaz akşamı gelir sarılır diz kapaklarına
orda hanımelleri nefesimi hatırlatır/ utanma

utanırsan
bütün hor görülmüş besteleri sokak şarkıcılarına sakla
onların yetenekli ellerini benim ellerime ada
gün olur/ürkek bir bağlamadır sesin uzaklarda
gün olur


ışık üşüye
güneş ısıta
ısına çoğala/ unutma