Farzet

farzettim ki hiç yaşamadım farzet ki hiç nefes almadım
aklım ermez sensizliğe
gercek şu ki sensiz var olmak en büyük günahım

şüphe duyulan zamanın zaruri anların birinde
sevdama düşen bir bukle de olsa mum ışığı
sessizliğim meczupluğuma karışmış
vakitsiz düşlerken hayallerim vardı geceleri
ve sen bir şekilde hep aklımda oluyorsun
karanlığın biryerinde bir köşesinde
belkide saklanmış-sındır diye
üşenmiyorum kalkıyorum seni arıyorum
bulmak ümidinde de değildim zaten

bir masal anlatıyorum kendime
sen varmışsın ben varmışım diye başlarken
çok uzaklarda karlı dağların ardında
bir ülkeden bahsediyorum
anlattıkca anlatıyorum konuştukca konuşuyorum
hiç birşey yarım kalmasın isterken
bazen kabusta görüyorum

gerceğe dönüşmeyecek senin peşinde hiç değilim
var eden beni sendin zaten yok edecektin
inkar edersen
kaderse çaresizliğim kederimden utanırım
yokluğumun kazandıracaksa sana
kaybettirir o zaman beni

her aldığım nefesin
her attığım adımın mesafesinin
sensiz gecen saatlerdeki soysuz safiyetimin
yokluğun yanındaki sefaletin
bedbaht gecelerinde birgün
sitemkar şiirlerim olur sana

farket ki seni sevdim fark ettim ki hep senindim
dün ve bugün yarınlarımızın sahipleriyse
gerçek bu ki sen hep benimdin!