Fedai Ve Yolcu

Fedai:

Zap gibiyim deli asi hırçın
Ne yöne b/aksam
Geçitsiz

Kayaları oya oya
Ayalarım soya soya
Öfkem kabardıkça
Ağlamaya doya doya
Çoğalıyorum

Uzak dur düşlerimden
Gülüş takma dudaklarına
Bakma mazlum mazlum
Masumluğunu çaldığın cesetlere
Ağlama sahte yağmurlarla
Affetmem

Yolcu:

Hey göğe direk ahın sahibi
Bitmez demlerde kadim cemlerde
Döne döne yanan pervane
Güneşi uykudan uyandıran
Geceyi karanlıktan soyan
Umutsuzluk iklimine şafaklar attıran
Kahraman
Ram
Kurban
Fedai

Vay kara gözleri ölümsüz
Kahırlı yüreklere yoldaş
Her doğumun anası
Her ölene eş
Yurtsuz kayıplara candaş
Çoktandır dost iline varmamış
Bağrını yaslarda yumruklamaktan
Gözlerini çaresiz ağlamaktan
Çürüten
Adam
İnsan
Fedai
En büyük yalnızlıktasın

Fedai:

Azap gibiyim ağır uzun dayanılmaz
Nereye sızılansam
Çığlık


Beden beden çoğalarak
Tenden tene savrularak
Geceyi çığlıklarla yırtarak
Dalga dalga artarak
Geliyorum

Kork öfkemden
Her çalınmış hayatın
Yenilmiş hakkın toplamıyım
Bir gözüm çocuk
Bir göğsüm kadın
Bir yönüm erkek
Tüm gövdem insan
Hesap sormaya
Gerek ölmeye kalmaya
Ağır ağır geliyorum


Yolcu:

Gönüllü kölelerin zincirlerini kırmak isterken
Zincirlerini boynuna dolayıp
Nefesini düşman bilen
İhanetin en sinsisini yüreğine kirli bir hançer gibi saplayan
Aydınlığa ulaşsın diye
Açlığına
Yoksulluğuna
Acısına paydaş düştüğün
Dost bilip kucaklaştığın
Fedalandığın
Yandığın
Kavgalandığın
Eşin
Dostun
Halkın
Uğruna harcandıkların
Seni çoktan yok saymış
Zalime tapmış
Çıkarına takaslamışsa
Hiç kimsesin ve hiç kimsesizsin
Neylesin dağlar
Neylesin
Yeter demeye güç mü yeter?


Fedai:

Kezzap gibiyim korkunç dokunulmaz yakıcı
K/ime dokunsam
İz


Ateşlere yana yakıla
Arsızın arına çakıla çakıla
Kazınırım insan diye akıla
Direniyorum

Kızıldağ'ın doruğuna
Yaylım yaylım yaydım leşimi
Munzur zar ağlar
Kırk yaralı kırk bahar
Kırık havalar çağlatarak
Ciğerimden
Fışkırır
Akar kan
Doğar bir Kızılırmak
Beleniyorum
İnsana
Dokunma hüznüme
B/ulaşma nefesime
Kirlenir masumiyet
Uzak dur
İnsan yanımdan


Sarsıla sarsıla yıkılıyorum
Yarına
Daha çok
Yarına
Daha tok
Yarına
Daha güleç
Yarına
Çakılsın gözleri insanlığın diye
Kırdım dikenlerini
Bedel verdim ömrümün güllerini


Ezip geçer zaman
Zapt tutar
Kar zarar tanımlamasında
Her cana
Bedel biçer eyyamcılar
Oysa
Umut ektikçe
Tükeniyorum


Yolcu:

Çocuk/su gül/üşürken zaman koridorlarında
Kırık paramparça hıçkırıkları eğil topla
Tak dudaklarına
Kimseler bilmesin gece yoksulluğudur aşk
Gün yüzü umudun tacirliğidir umutsuz yaşanmışlıklara
Hep hüsrana büyüyen devren s/atılmışlığımızdır
Varlığımız
Aynalardan yansır sırıtarak hüznümüze



Fedai:

Solumu dağladım
A yavrum, dağladım ağladım
Kırdım sazımı
Yıktım bendimi ağladım

Bir yük vurmuşlar sırtıma
A gözüm, taşımaz kervanlarım
Kan revanım
Vurdum bağrıma
Ahdimi bozdum, ağladım

Ne demirin pası
Ne hücremin pusu
Ne zincir kıran yiğitliğim
Gençliğim
Sensizliği tanımadı

Tel örgülerin dikenine
Hasreti örgütledim
Kanattım, ağladım
Özgürlüğü gelmeze uğurladım
Kendi ellerimle mezarlar kazdım
Genç iken ölenlere
Baktım
Ağladım

Duvarlar çatladı kafatasımda
Vurdukça başımı şafaklar attım
Yüzsüze, arsıza,
Hayına, hırsıza, puşta
Çattım ağladım

Her doğan güne
Ömrümden bir gün sattım
Arttıkça sensizlik
Azaldım, ağladım

Yordum hayrımı
Kuşandım şerrimi
Tanrılara taptım
Tanrısızlığa sığındım
Dualara küfürler kattım, ağladım

Öfkeler bıraktım yumruklarımda
Yüzüme kavgalardan izler
Hiç bir yalnızlık böyle koymadı
Sensizliği tanıdım, anladım

Solumdan dağlandım
Nerdesin? Hiç kimselere sormadım
Yolumdan dönmedim
Sensizliği türkülere kattım ağladım

Sen uğruna
A değmezim
Sevdalarımı ucuza sattım, ağladım
Özümü darlara
A sevgisizim, çektim, ağladım
Yüreğimi bir değmeze
Haldan bilmeze
Peşkeş çektim
Çektim, ağladım

Bir yük vurmuşlar sırtıma
A gözüm, taşımaz kervanlarım
Kan revanım
Vurdum bağrıma
Ahdimi bozdum, ağladım