Feraye

Feraye

Ahh Feraye
Adı dudaklarımda vird olan Gül-i Rana’m

Taaşşuk etmiş kâlemime Sevdâsıyla renk verenim
Rızk bilip şükrettiğim
Can Suyum bilesin

Ben hep seni yazdım

Yürekçe’mi Aşk’ça mezc edip
Gâh tebessüm
Gâh hazan-ı hüzün
Rengine bürüdüm şiirlerimi

Derimi kağıt
Kemiğimi kâlem
Kanımı mürekkep belleyip
Dividimi damarlarımdaki sevdâna
Bandıra bandıra Aşk ile seni yazdım

Bazen yırtık libaslı kelimeler çıktı

Bazen en afillisinden acılar
Bazen ipek kumaşlara işlediğim ismine medhiyeler
Bazen hasret döküldü lisanımdan
Bazen gelişlerine raks eden semazen ruhlu kelâmlar

Dönmedi dilim senden gayrısına
Harfler sadece isminde ruhlandı

Ve ben hep seni yazdım Feraye

Öyle muhlis
Öyle reşha misal
Öyle zarif bir hasreti işledim gönül gâhıma

Aşk sırrınan olur dedi Neşet Ertaş
Ayan etmeden
Mahizar dedim yazdım
Mahi Nur dedim yazdım
Yâr dedim yazdım
Gözden yaşı katık edip
Leyl-Nehar
Coşkulu nehirler gibi bir tek sana aktım Feraye

Bir çiçeğe
Bir taş’a
Bir kumruya
Gözümün gördüğü her şeye sen’i anlattım

Tanımadı Dimağım senden gayrısını
Alem-i şehadet lügatında

Dört mevsim
Elli iki hafta
365 gün
Her lahza
Sen döküldü dudaklarımdan Feraye

Bir tek sen’li kelamlar çıktı Lisanımdan

Ben bir tek sana yandım
Bir tek seni yazdım Feraye
Aklıma
Fikrime
Kalbime

Yüreğimi yüreğine Urvetü’l-Vüskā ile kenetledim

Bir tek sen dedim
Kahrınada
Lütfûnada
Tebessüm-ü hakiki ile beli dedim

Beli dedim Feraye

Liyakat -