Ferzê 2

"kolları olmayan bir çocuktan öğrendim isminin doğru yazılışını
beni kör eden sızıları
dizlerimi kanlar içinde bırakan sendaş yaraları."



tüm masumiyetimi bir karanlığa hibe ettim ferzê
ve
seni anarken cehennemimin en dibinde
gömleğimin üst düğmelerini koparan bir acıyla
yitirdim tüm düşlerimi ferzê


dilimi sürdüm eski bir sevgilinin göğüslerine
pişmanlığın o kavurucu sıcaklığını içtim
senelerce bir odanın içinde gezindim
bensiz/lik o kadar masumdu ki içinde
hep böyle kalasın istedim


sonra
zaman durdu karanlığın senfonisinde
hem yaylılardan sonra ne gelir ki
belki biraz şarap belki
biraz sen/acı
aylak bir başıboşluk bulaştı yüzüme
ve sustu gözlerini görünce
ki ben susarken , ıslak dilim olurdun sen


bir gunaydının şafağına banıp istanbulun çöpçül tüm martılarını
kanlı kaldırımlara savurdum öfkemi, geriye
yüzümün yarasını öpen bir güneş kaldı
oysa
sarıp sarmalayıp tüm sensizliğimi
yüzlerce yıl doyurabilirdim seni


ismin fikrimde ferzê
yüzünü gördüğüm her alın terimde
bir hiçim sadece
bir ölüm çağıran
bas bariton bir ses.
tohumlar ekiyorumdum göğüslerine
ve büyüsün istiyordum içimde
içinin kırmızıyı çalan direnişi.


sensizliği bir kış ikindisinde unuttum ferzê ,
seni hiç doğurmamışçasına unuttum
saçlarının rengini,
gülmeyi beceremeyen gözlerini
unuttum ferzê
yüzünü bile
unuttum




...