Filozofik Nağmeler

Yaşamak deliye rahat,
Acemi tecrübelerle sırtıma kondu hayat.
Tahammülün son raddesinde
Aklım med-cezirlerde.
Çengel gibi bir kelime
Takıldı durdu ömrüme
Yalnızlık... yalnızlık... yalnızlık...

Tepeden hep ferman yağıyor
Gitmek mi zor, kalmak mı zor...
Yeminler ettim durdum
Dara düştüm, yeminimi bozdum
Telkinlerle güldürdüm
Evhamlarla ağlattım kendimi
Rahatlarım diye şiirler yazdım
Resimler döşedim dünyama
Kitaplar okudum
Edebiyatıma yeni kelimeler aradım
Flozofik nağmeler düşledim
Gitmek mi zor, kalmak mı zor anlayamadım

Yapmak istediklerim oldu
Ama hep yapmak zorunda olduklarım durdu önüme
Dert anlatmak isterken hep dert dinleyen oldum
Hayata yabancı kalmaktan korktum hep
Neden bir güzelin hayalinde ben yoktum
Kapıları kapadığım oldu kendime
Yürüdüğüm köprüleri yıktığım...
Hep başkalarına kızdım, hep başkalarına
Ah onnlar değil miydi, halime sebep

Birazcık prensiplerimden faydalandım
İnsanı anlamak gibi bir konu buldum kendime,
Feylosofluğa özendim
Akıl tüccarlığı yaptım çoğu zaman
Yaktım. yıktım, var dedim, yok dedim
Herşeyde ben dedim...
Nerden bilebilirdim
Değer yargılarım bir gün yargılayacaktı beni
Takdiri ilahinin cilvesi işte
Huylu huyunu bilmezmiş...

Umudu sevdirdi hayat
Yeşeren dalların gölgesinde baharı gözledim sonra
Her şeyin farkında olmam gereksizdi
Tedirgin bakışların ardında
Bir parçacık tebessüm aramak yeterdi bazen
Dilerse insan
Her yol mutluluğa çıkarmış
Acı kaderi yudumlamakmış marifet
Kazanmak istediğimde kaybetmeyi öğrenmek
Yaşamak deliye rahat...