Firavun Zamanlarda Musa'sızım

Sabi sübyan kaldı her sözcük
sen büyük manâlar peşinde koştun
her duvarım sesinle yerle bir oldu
kuşattığın örgülerin tellerinde kanadı yüreğim

sesin yoktu

sırtına gülüşler yüklenmiş anılar sızdı sabahlarıma
seni özlemek ne zordu
uyku mahmuru sesin olmadan
yüzün olmadan
göğüs kafesimi örseleyen gözlerin olmadan
aldığım her nefes
ruhuma bir cellat taşıyordu
her sözcük bir giyotin kesiği
ve her düşüme bir Firavun eli sızıyordu
Musa'sız olmak aşkıma çok dokunuyordu

bronşları kapanmış zamanlarda nefes almak
hiç bilmediğin kadar zordu
hasta ruhum öksürük boğumu şiirlere gizlenirken
şairlik ensemi baltalıyordu

özlüyordum

sen bilmiyordun

inan bana
hasretin şiirde durduğu gibi durmuyordu yüreğimde
kolay olmuyordu ağlamak
satır satır kahırlanmak kalıyordu elimde
sen sızısıyla k/aralanmış
melankoli günlüklerim çoğalıyordu
düşlerim zonklarken
selamsız sabahsız kuşluk vakitlerine düşüyordum
ikindisi sesinle devretmeyen intihar nöbetleri takılıyordu gözlerime

ölmüyordum

ölmeden ölüyor

ama ölmüyordum!

hele gece düşünce kirpiklerime
daha bir ağırlaşıyordu zaman
kaldırım taşları buz tutuyordu avuçlarımda
seninle rabıtam olan gökyüzüne
sitem oluyordum
sabah olmak bilmiyordu
al başımı kara bulut gölgesi

s/arıyor geceden sonra

nasıl desem?

(dipnotum şiirin ta kendisi / Firavun sızılarıma değmiyor Musa eli!