Fırtına Da Yürümeyi Öğrenmedin Ki.

Ne yangınlar kül oldu bu fırtına da.
Ne hezeyanlar son buldu akşam alacalığıyla.
Ne renkler çıkageldi ilk ışıklarda.
.....................................................
O zaman ağlama sen de yalnızlığına
O zaman tutun sen de bir limana
O zaman hayatı karartma kendi adına.
.....................................................
Bırak uyuklasın pembe düşlerin.
Bırak adını sorsun adsız renklerin.
Bırak terlemesin tüm meleklerin.
Sal gitsin martıları yuvalarına kısaca.
Sal gitsin ama onlar için sakın ağlama.
.............................................................
Sabaha görünecekler nasılsa derya boyunda.
Sabaha kaç gemi de demir atacak bu limana.
Sabaha simitçi de geçecek adımlarıyla,
sesizliğine düşmanmışçasına.
..........................................................
Ne karanlığına gömülmek gerek hayatın.
Ne ışığına tutunmak gerek yakamozların.
Kendini bilmek mi ?bunun adı bazen
kendinle erimek mi ?diye düşünmeden;
ne salmak gerek dakikaları
ne de titretmek hüzünle hayatı.
........................................................
Ölmeyi sığdırmadan adımlara.
Yaşamayı sormak lazım tüm zamanlara.
Bir bilen vardır nasılsa.
Bir gören kendi çapında.
Toprakta,karda,fırtına da
gözüne çarpan birileri vardır nasıl olsa.
Toz tanelerinin ucunda da olsa
yaşamak adına bir lokma.
...................................................
Korkulara sığdırınca yaşananları
Konteynerlara atınca ya da tüm sevdaları
Kokuşmuşluğuna bırakınca tüm hayatları
Sadece bırakırsın yalnızlığına
sadece bırakırsın adımlarını.
.....................O ZAMAN:
Eğer yalanla örtmüşsen tüm sevgilerini
Sevgilerinin de anlamı kalmadı ki.
Aynalar da hiç yalan söylemez zaten.
Hemencecik tasvir edipte tüm çehreni
söyleyiverir içinden geçenleri:
"Sen fırtınalarda yürümeyi öğrenmedin ki."