Fırtına Ve Alem

Fırtına öncesi sukunete büründü birden alem,
Göğün kızıllığı ile denizin maviliği birleşti,
Kıyamet öncesiydi sanki kameri devranda
Patlamaya hazırdı arşa yükselen ruhlar.

Derken korkunç bir gürültü,
Ve bir ses ile sarsıldı heryer,
Bir annenin doğum öncesi çığlıklarıydı sanki,
Yıkılıyordu ortalık,
Önüne geleni katıp götürüyordu fırtına.

Gök ile deniz birleşmis gibiydi,
Rüzgârla beraber,
Savruluyordu damlalar,
Uçsuz bucaksız karanlıkta,
her biri bir tarafa.

Gece sabaha gebeydi,
Şafak söküyor,
Mihrim ise tüm kızıllığıyla,
Dünyayı ışıklarıyla,
Kucaklıyordu..