Fırtına Ve Çocuğunun Kalbi

gök boyacıları yavaş ellerini kımıldatıyor
görüyorlar gövdelerinin esnediğini
nedense anlık bir ezgi seçip
çukurlara aynalar akıtmak ona kuş sesi
ona eflatun
rüya ıssızlığında hediyeler bağışlıyor
gelin ve anlamsız olun
inip çıkan kanatlar deniyorum

masa ve bardak elleriniz ve kaşıklarınız donduruldu
asırlardır cezalı havada kalmakla
fırtına ve çocuğunun kalbini
bütün gece kedi çığlıkları ile boyadınız
size ve kendine acılar satan bir duvardan yansıdı şiir
parmaklarını uzatıp havayı koklayan bir intihardan

boyacılar karınlarında beyaz umut çakılları
denizlere aşk yağdırıyor
sekerek geçen her zıplayış sevincin biraz sonraki hali
çabuk unuttuğumuz dibe varan taşların kendi göz yaşlarını
nasıl silecekleri bahsi
kuru kalmış bir gözede
hala hayat var mıdır sizce

sırtını kuma vermiş olsan
maviliklere bakarken iyi şeyler gelir aklına
öyle ya yarin elleri döner yarin elleri
gözünde bir çatlak sezilir bir şey saklıyorsunuz
bulutları ve onun arkasındakileri
ihtimal dışı değil diye geçen zamanın yonttuğu
bir istikbalden bahsediyorsunuz
ve çekimser ufuk sancınızdan
kupkuru bir gürültüdür suyun altında kıyamet
ve sevgime cevap vermeyişinizin saydam suskunluğu.