Firuze

Gözlerimde yer yer sağanak

Avuçlarımda güneşlerinden yoksun bir tutam gün

Aynada saçları dağınık bir şair 

Ve içimde kırıkları olmayan

Bir tek sen varsın Firuze

Kelimelerimin üzerindeki puslu bir havanın 

Denize vuran kanlı ay ile birleştiği manzarada

Kendimi sorgulamaktayım 

Dargınım sanırım 

Varamadığım o nirengi noktasına dargınım

Sen bilemezsin ki çaresizliğin bir göstergesidir 

Şairin kelimelere olan küskünlüğü Firuze

Bana da bundan oldu

Beni de çarptı fırtınalar ansızın bir gece

Mevsimlerden aşk olaydı

Üşümezdi bu kadar şehirler Firuze

Lakin ayrılık mevsimi bu

Meyvesi bir buruk tat bırakıyor insan dilinde

Yağmuru hazin

Güneşi kederli 

Anılardır ağlayan bulutlarından öte

Ve şimdilerde aranmaktayım

Bir gün alıp götürecekler beni bu şehirden Firuze

Ben aşk uğruna işlenmiş bir cinayetin

Hem faili hem maktulüyüm

Üstümde safran sarısı bir yalnızlık var

Sokaklar buram buram kahve kokmakta 

İçimde ürkek bir ceylan

Korkarım şu köşeyi dönsem

Tutup enseleyecek beni aynasızlar

Ve başa sarıyor her şey Firuze

Bu ne elzem hissiyattır ki

İstemekle istememek arasındaki

O yaman çelişkiye bürünüyor bedenim 

Bilemiyorum neler olacağını

Düşen anılara şemsiyeler tutulur mu

Unutulur mu denize yansıyan kanlı silüetin

Bilemiyorum Firuze

Sadece 

Sen bu şehirden gittiğinden beri 

Dargınım bütün mevsimlere