Fısıldaşmalar (II)

kendimle...


her yer yıkılacak kadar sahipsiz
ses kadar düşüyorum geceye
ve içimden geçen bir damlaya
bilmiyorum ne zaman ölmüşüm
aynada bir karaltı üşüyor
sefalet mavisi aşk'a düşüyor
dokunsam çizgilerime
silinir mi
kaç kırıkta bin ahh yaşar sevgili
kaç hıçkırık benden izinsiz gömer kendini
savruk bir duruşun
kayıp imlâsı hüküm sürüyor canda
can da bitiyor
canan da

sus şimdi yaşım
kendine susar gibi
bilirim ben yanacak canımın acısını
kabuğunu işledim ellerimle
her düğüm düğümlendikçe nefesime
ahh aşk
en baştan söverek
içimde uysallığı döverek
sondan başladı her gece

iki yüz oturmuş seyrediyor alemi
birinde derin bir sükunet
diğerinde hasret
ne zormuş yarabbi merhamet
ki
tanrısını dizelerinde büyütmüşlerdedir medet

ahh yaşım... şimdi söz dem zamanı
az kendimi içiyorum
çokça seni
bilesin ki bu bir niyet
dünya rüya içinde bir rüya
çok bilirmişim güya
bilemedim bilemedim bilemedim
aşk'ı gördüm diyemedim
bu dünyada derviş gibi sevemedim

kıssadan bir hisseydi yaşım
onu da aldım
her derin çizgiyle doldukça yaşım
bilemedim bilemedim bilemedim
neydi adım

yer gök gözümün renginden geçiyor
yıllar içime aktıkça
aşk izini siliyor
en mutlu günü ömrümün
kendi külünde sönüyor

ve kimsesiz sen
ve kimsesiz ben
kıyametimi erteleyip
fısıldıyorum

kırka doğru
kırılmış kanatları ile
kendime devdim devdim
devrildim de geldim

alicengizoyunu

(...daha ben kendimi bilmezken, kim bilecek ki beni...)