Fısıltı -II

Safir hassasiyetinde düşler kırılıyor, son güçlü ışıklarla,
Toy bir umudun perçemlerinden düşerek.
Ölüm soğukluğu yutan kefenler kucaklıyor;
En çocuk haykırışlarımı,
Yeniden uyanıyorum,
Araflara...

Gürleyerek çatlıyor sarnıçlar,
Sıcacık bir umut varken içimde hala.
Eriyor hayallerim,
Ayakuçlarıma düşüyor,
En içten gözyaşlarımla.

Yıkılıyor sütunlar, yerim göğüm toz duman,
Paramparça, kendi ellerimle diktiğim,
Altınyaldız saraylar,
Havsalam, kan revan.
Tek nefes aralığında,
Arşı yalayan inşalarım yerle yeksan.

Bomboş caddelerimde ,
Hazin bir viyolin gibi,
İçime çığlıklar doğuruyor sesin.
Dudaklarımda cılız kıpırdanmalar,
Sonra;
Her zamanki usûl;
Susuyorum.