Fotojenik Bir Haykırış

Ben bir fotoğrafa aşık oldum aslında,
Aslını bulamadım ki ben, malesef daha bu hayatta.
Kopyasıyla idare ediyoruz, etmeye çalışıyoruz!
Her gece zifiri karanlıkta, aşk ruhumu darağacına assada.

Zordur bi insanı hiç görmeden sevmek..
Elini tutmadan, gözlerine bakmadan yasamak..

Her anını onunla geçirsende hayalinde,
Bir gün birikir gelir isyan gözkapağının önüne!
Sevmeyeceğim diye yırtınırsın ona kavuşamadıkça..
Ama olmaz, yapamazsın onsuz,vazgeçemezsin ondan.

Hep bir umudun vardır çünkü şu yalan dünyada.
Nefes alıyorsak dersin , nefes alıyorsak umut vardır hala..

En çokta ne koyar bilir misin şu aşık cesetli insana?
Tanışmak istiyoruz derler ya hani eş dost onunla,
Ve sen kem küm eder tanıştıramazsın ya kimseyi onunla,
İşte en çok bu koyuyor be, işte en çok bu koyuyor adama..

Laf arasına sıkıştırıp, geçiştirip gidersin bu seferlikte,
Bir daha ki can yakan, tanışalım mı artık sorusu gelene kadar önüne..!

Bir hayal, bir ümitte olsa bir yerlerde olması mutlu eder,
Tamam belki ayrı yerlerde, ayrı şehirlerdesinizdir ama,
Bir şey vardır tarifsiz, adı konulamayacak kadar özel bir şey,
İşte odur sizi birbirinize kenetleyen, düğümleyen nokta.

Nokta deyip geçme sakın, ne kadar küçük olsada,
?Hayatını' vermiş bir yazarın, romanını ?bitirende' bir nokta...

Olsun be, varsın o yanında olmadan geçsin günler ve aylar!
Sen onu hiç görmesende sev, daima daha büyük bir aşkla.
Çünkü aşk ne yardan sevgi beklemektir el açan bir dilenci gibi,
Ne de onu yanında istemektir, yanındayken değerini bilecekmişsin gibi..

Çünkü öyle değil mi dostlarım.. insanoğlu değil midir ki ?
?Davulun sesi uzaktan hoş gelir' sözünü yaşayan ve yaşatan fani..!