Fû

Yolun ortasında kaldı yelkovan

Güneş Eğildi yol boyu uzayan gölgemin sırtında

Kuşlar akşam tüneği ararken 

Akrep yetişti imdata

Yolun ortasında kaldı zaman kaldı yolun ortasında beden kaldı yelkovan

Ruh son sıkılcımında çıktı parmak uçlarımdan 

Doğurdum binlerce kelebek

Rutubetinden kurtuldu hayatın ruh

Yığıldı Bi köşeye beden

İncir yapraklarına düşen sarıdan düştü tenime

Toprak yapıştı terime

Fûûûüüü dedi ciğerimdeki son pençe hayata

Sırtımı yasladığım ağaç yaprak döktü üzerime 

Ellerim iki yana düşmüş duacı güneşe

Akşam ezanı olmaya yakın Bi vakit

İkindiyi geçeli çok olmadı ama 

Hocada gitmedi daha evine

Güneş gömüldü karşı dağın üstündeki ormana

Yelkovan kanatlandı uçtu ovaya 

Akrep hırsından akıtıp durmakta zehrini damarlarıma

Zerk olmuş ciğerlerim ağır ağır kusuyor zamanı şu an da

Geçmiş akıyor gözlerimden 

Terimin buhusuna çizdiğim son isim

Sen

Koskoca Bi ömrün yığıntısında akla düşen tek cisim sen

Ne garip Bi duygu ölüm ve yaşam arasında 

Tek çizgi sen

Hep bu canınım çıkmaması bu yüzden

Yarım kalışların artığı ben

Giderken meçhule yine aklımda sen

Sanki Bi anı defteri 

Birkaç elbise

Valiz

Saksıdaki sardunya duvardaki guguk kuşu

Yatağım 

Üstüme aldığım palto

Ayağımdaki kundura

Ya da yoldaki Arnavut kaldırım

Hepsi sen

Yeni Bi yaşam diliyorum Tanrı dan

Uzak Bi ülkede

Senin soluğunu değmediği

Senin dilini bilmediğim Bi ülke

İlla insan olmam gerekmez 

Kuş olabilirim mesela

Göç zamanı senin oralara göçmeyen Bi kuş

Arı olabilirim mesela

Senin ahu kokunu duymayacağım Bi çölde

Evet Bi çölde deve olabilirim mesela

Sıcaktan bunaldığımda serabımda senin olmadığın Bi acemin devesi

Olabilirim senin isminin geçmediği 

Senin kokunun değmediği

Gözümün görmediği 

Bi zaman diliyorum aynı anda birbirine değmeyen birbirini hiç kesmeyen

Sensizlik

Ciğerlerim parçalanırken son nefeste yine

Fûûûüüü...