Fütâde II

Ve...Titredi kâinat bir yaranın âhıyla

Ağır ağıt belki de şimdi bu dinlediğin

Kırgınlığım sorguda siyâhlarım yas tutar!

Mezar var ki mezarı sessiz sedâsız yutar!

En çılgın vâveyladır derinden inlediğin.

Gölgem ayrılık olmuş bitmeyen eyvâhıyla.

Yara sır be bitânem yaramda yaran sırdır.

Sırdır yaranda yaram intizâr bir asırdır.

Ve ....Bir nefes üşüdü sancı şiddeti artar

Karanlığım kararır gözde kan tutulması

Çilenin ıslığına mekân olur dudağım!

Hasrete kundaklanmış gül kokulu kundağım

Ömrüme damga vuran yâr’ın unutulması

Kutsadığın mecrûh ruh ânsız kâbuslar yırtar

Vâvlığım ve nûnluğum atmosferi titrettir

Tut yakasından kader emrine emir getir

Ve ....Hâcil ,öksüz düş’üm hece’ye yaş döküşüm

Yüzüme keder değse derimi yüzeceğim

Fütâdem ! üftâdendir gözlerini mimleyen

Özlemindir yüsramı vakur vakur demleyen

Sadıkhâne gönülle vuslâta yüzeceğim

En koyu hicrânlarda başlamakta çöküşüm

Firâk deme vuslatta sonsuz diye anayım

Belki de kâhırları emzirecek anayim...

Vuslâtı Kelam