Gazel ... Yastayım

Ayaz yemiş bir ömrün
son mevsim kırıntılarında
siyaha boyadın takvimlerimi
ne hazin bir gidiştir bu ...



Anlamı yok artık
baktığım hiç bir nesnenin
gölgesi omzuma değen her duygunun
umursamazlığıyım şimdi
zaman içimden geçiyor
ihtiyar bir yol çizerek ...



Kaybedildi gülümseyiş
son türkü söylendi çoktan
babamdan hatıra eskimiş sözcükler
dağınık bir gazelin koynunda...



Yaşlarımı kurumaya bırakıp
ertelenmiş hüzünlerimi çıkardım heybemden
yastayım...



Secdeye sundukça gölgesini servi
yapraklar okşar tenini
uzun soluklu bir hikayenin son özetidir
geride kalan ...


.. / .. yalnızlık ......