Gece

gecenin kuytusu serindir
endamı güzel bir titreme girer içine
üşürsün
ölürsün
o zaman görürsün

ne kadar yakışıklı öldüğümü


ve her ceset kendinden mesuldür
yatarken musalla taşının üzerinde
sevdiği
sevildiği kadar yaşadığını görmüştür


üstelik sabıkalıdır gece
bütün aşkların vebali boynunda
zangoçluğunu yapar

gül kokulu ölünün hükmüne


işte böyle serin gecelerde ölünür
sabahın ışıkları ısırmadan tenimi


bir cigara yakılır

kıvrılırken dumanında kağıdı
köz olup vedalaşırken tütünü
gelmişine geçmişine sövülür hayatın

ey gece
üç vakte kadar bana bir sevgili borçlusun


yine yağmur

toprak kokusu

tinim paramos barın ıslak aynasında
gölgesini ararken

perde iniyor oyun bitiyordu

sahi
oyun değil miydi

sevmelerimiz