Gece Olunca Ben

Gece,her taraf karanlığa büründüğü zaman,
Buğulu bir pencerenin ardından dışarı bakarım,
Camın buğusu,soluk alış verişimdendir,
Bazen bir korku, beni hızlı soluk almaya iter.

Cihanı alem ölüm uykusuna yatmışcasına uyumuştur,
Benim ise,bu kaçıncı uykudan uyanışımdır,irkilerek,
Bir güç toplarım,dışarı çıkıp karanlığa karışmak için,
Ölümden korkumun yüksek olmayşı beni sokağa iter,

Havanın soğuk olmasına aldırmam,titreyerek adımlarım hızlanır,
Bir kaç pencereden ışık hüzmeleri süzmekte,diğerleri karanlıktır,
Işık hüzmelerinin geldiği evlerden,ya dualar okunmaktadır,
Ya da beden bedene kavuşmuş,ritmleri hızlı hızlı atmaktadır,

Sessizliğe ve sensizliğe doğru adım atarım,ayaklarımı sürüyerek,
Bir çöp kovasının başında,kediler ,köpekler,yiyecek aramaktadır,
Yanlarından geçerken bana da kızarlar,paylarına ortak istemez gibi,
Oysa umrumda olan hızla yakınlaşmaktır,anılarımın olduğu yere,

Hafiften bir çiğse yağmaya başlar,anılara doğru ıslak giderim,
Yaklaştıkça buluştuğumuz yerlere,gözyaşım karışır yağmura,
Gün gibi aklımdadır,ayrılığa karar verdiğimiz,derin noktadır bura,
Ben, bazen sen olur,bazen ben,burdaki hikayeyi baştan yazarım.

Ağlarım,gecenin karanlığında kimse duymaz sesimi,
İşte o yüzden gece gelmeyi tercih ederim buraya,
Yalvarırım her daim yaratıcıya,kavuştur beni onla diye
Sadece hafızama çivili bir anı kalmıştır,ışık sönmüştür artık.