Gece/Köz/Kül

gece

yıldızlı bir nevresimdi üzerimde

üşüyordum ama sırası değildi

ateşe takılmıştı gözüm

tüm bitenleri

külüne katmış

kendisi de sönmek üzereydi

başımı çevirdiğimde

ay yüzeyinde beliren roman kahramanları

görünmüyordu artık

Tanrım dedim

okumayı bıraksam

alır mısın omzumdan bu yükü

ateş son bir kez yükseldi ve söndü

az sonra

güneş

gelinlik provası yapan dağların tacı olacaktı

hiçbir romana kahraman olmadan

derin nefes bir sigara daha içtim

burası köy yeri demişti anam

burada hayat gün doğmadan başlardı

bir avuç kül aldım

hâlâ sıcak

Tanrım dedim

güneş sıcak ama uzak 

dokunamıyorum

köz sıcak ama yakın 

dokunamıyorum

kül sıcak ama avucumda …