Gecemin Karanlığı

sen yokken hep aynı olacak.
en ateşli,kızgın günlerde,
güneş bir daha ısıtamayacak
bir daha sarıp sarmayalamayacak,
bedenimi,düşlerimi,yüreğimi...
an azılı bir mahkümün hıçkırıkları olacak,
odamın dört bir yanında.
duyulmayan.


sen var iken,
hiç düşünmedim yoklugunu,
şimdi ise korkuyorum yokluğunu yaşamayı.
yokluğunda...
en zifiri,en yaralı günüme selam vereceğim.
en masum halini anacağım.
en sevdiğimiz şarkı ile...


bunları yazdım da sevdiğim. işte...
sırası gelmiş meğer nede yakınmış.
ne yokluğunu bana yakıştırdım,
nede gitmeyi sana...
şimdi anladım sevdiğim.
en uç noktasındaymışım yokluğunun,
kör bir kuyudaymışım meğer.

artık ne var biliyor musun?
günümün doğması,
gecemin karanlılığını daha da arttırıyor...