Gecenin Katibi

Sessizliğin sardığı odada
Pencereden vuran loş bir ışık
Bir de mum vardı

Katibin kalemi akmıştı ak kağıdın üzerine
Ve sayısız cümleler yazılmıştı mürekkebin benzine

Usulca kaldırırken kalemi Kâtip
Yüksek bir ses kapıdan gelip

Kalemi kaldırıp döndü balkona
Aralayıp panjuru baktı aşağıya

Ne gelen ver ne giden karanlık bir yol
Fakat gördü köşeden uzanan bir kol

Çıktı balkona seslendi aşağıya
Çıt çıtmadı sessiz yolda feryadına

İşitti bir feryat daha köşenin ardından
Kesildi kısa süre sonra boğazdan

Korktu girdi içeri gürültüyle
Apar topar çıktı kapıdan sessizce

Döndü köşeyi bir de ne görsün
Kanlı bir bıçak havadan süzülsün

Bir yanda kan yüzlü yığılmış bir adam
Diğer yanda gözleri dönmüş hayvan mı hayvan

Atıldı bıçağa tüm kuvvetiyle
Saplamak istedi Kâtibin göğsüne

Katip çekildi kenara hızlı bir hamleyle
Savruldu adam boşta kalan gücüyle

Hamle yaptı tuttu Kâtibin yakasından
Tek kelime söyleyemeden kan çıktı ağzından

Nereden bilirdi Kâtip sonu böyle olacağından
Ecel aldı onu bir masa başından

Mürekkep akmaya devam etti taşların arasından
Kalem son nefesini verdi yaslandığı duvarından

Ay loş ışık verirken sokakların arasından
Penceresine baktı uçan kuşun kanadından