Gecenin Yalnızı

bir akşam daha

çöküyor gece sessizce

hep aynı gölgeler perdede

uzayan ve kısalan

karanlığın aydınlığı

her kıpırdanış

arkadaş bana

beyaz badanalı kaldığım oda

bir soba,

küçük bir halı,

bir divan,

bir minder,

tahta masa

iskemle

bir kaç kitap

iki koltuk eski

kap kacak şurada

rafları boş kitaplık burada

gelişigüzel çakılı askılık duvarda

bir süpürge köşede

terliğin teki kayıp

gıcırdayan kapılar

eski konaklar gibi bakıyor

yıllar geçmeden önceydi

her biri zor günlerdi

bir başıma taşıdım

o gurbet saatlerini

kah

yalnızlık ve karanlık geceleri

bütün felaketleri hatırlatan

gök gürültüleri

kar ve yağmur yağışları

kah

bahar ve çiçekli günler

göğün ışıklı yıldızları

umut olurdu

parlar durur süslerdi

o yalnızlık günlerimi

gülümseyen gözlerin beklerdi

görmekten usanmazdı beni .

19.11.2023 /İstanbul