Geceyi Sana Böldüm

Geceyi sana böldüm
Elde kalan yokluğun...

Üç kuruşluk bir sofrada,beş kuruşluk mezeler eşliğinde
Arabesk bir müziğin tınısında
Paha biçilmez senler düşünüyorum
Yoksun...
Gözlerini oturttum karşıma
Bir kadeh sek alıyorum,boğazım yanıyor.
Görkemli bakışından aşka doyuyorum yar
Vakit daha çok erken
Vakit sensizliğin ertesi,zaman soluk almıyor
Mevsimlerden yaz
Tut ellerimi üşüyorum yar.

Kalabalıklar içinde yalnızlık her yanım
Kulaklarım sağır
Gözlerim ama
Ürküyorum güneşin karanlığından
Gecelerin efkar toplayan ıssızlığından
Düşür matemime ılık sesini
Ufkuma bir umut ol
Ya da
Al bendeki seni,sensizlikteki nefesimi
Emanetime sahip ol.

Geceyi sana böldüm
Elde kalan son gülüşün

Dokundum gamzelerinde asılı duran mutluluğun resmine
Ellerim titrek
Dilimde adının alfabesi
Sözlerim var söylenmeye amade
Hadi bırakma ellerimin ayaza kesmiş yalnızlığını
Düşerim yar

Vakit hayatın ta kendisi
Gece sen çukurunda kıraç bir hatıra
Masamda gözlerin
Elimde ağlayışıma tanık yarım bir sigara
Bilmem
Kaç kadeh daha yıkılır sensizliğin şerefine
Vakit daha erken
Daha güneşin karanlığını doğuracağım
Vedasına inanmadığım
Dönüşü imkansız gidişine

Geceyi sana böldüm
Elde kalan sadece ben...