Geçici Süre/n

İnanmıyorum eskisi gibi her şeye,
Kanmıyorum.
Yaşamak belki de; göz yummak idi:
Yalanlara, dolanlara, pisliklere, iftiralara,
Kavgalara, gürültülere...

Belki de hep saf kalmaktı en güzeli.
Hiçbir şeyi görmeden, bilmeden, duymadan...
Göz çevirmekti her şeye...
Ama insan hep çocuk kalamıyor,
Biliyor, öğreniyor ve duyuyordu.
Dünya'nın yanlışlarını...

Her geçen gün,
Daha da pişman oluyordu belki de
Zihninin kirlenmesine.
Üzüyordu bu insanı,
Saflığının, çocukluğunun
Özlemini çekiyordu...

Saf ve temiz olmak bu kadar iyi ise;
Neden büyüdük ?
Neden kirlendik ?
Neden hatalarımız oldu ?
Neden hep bizmiş gibi, suspus olduk hayatta ?