Geçmişe Duyulan Kronik Özleme

Kapüşonunu başına örtüyor yavaşça,
Gayri meşru bir ilkbahar fahişesi,
Bir kasım akşamının ütopyasıyla.
Tattırmaya yelteniyor tüm özlemini bana,
Cehennemdeki acınası meleklerin sahtekârca,
Güzellik giydirmeye çalıştığı çocukluğumun.
Geçmişin üç kuruşluk göz boyamasıyla kanmıyorum geleceğe,
Diye naralar atmak üzereyken ben,
Fahişe bu fahişe ya,
Bir dilenci kılığına bürünüp,
El açıyor tanrılara,
Ve beni can damarımdan,
Vuruyor beni yağmurlardan.

Olamam bile ben düşen bir kahramanın vitrayı! ,
İşte sözünü ettiğim ahitler,
Ve bir kovalamaca başlıyor ardından,
O fahişe ve bir ben,
O, hasretlik entarileri giyinip tozunu üflerken bana,
Düşlemlerin ve sanrıların,
Parçalıyorum bileklerimi kanatan prangaların.

Sessizlik biraz.
Ruhların dinlenme servisi,
Belki yalnızca bir in,
Beni karanlığa götüren ışığın mimarisi.
Saklanıyorum burada, tüm maskelerimi çıkarıp.
Alnımın tuvaline işleyen terler,
Katlederken kesilmeye muhtaç soluğumu
Alay etmeye başlıyor, hatırlatıyor:
?Sen kendinden kaçıyorsun?
Benim kum tanesi sayılamayacak boyutta,
Ahitlerim var rengârenk.
Yenilmeyeceğim bu gece!
Bak, şeytan kandan dudaklarıyla,
Nasıl da öpüyor kulaklarımı,
Yenilmeyeceğim bu gece,
İşte bu sebepti olmamın şeytanın kadını.

Bir özlemin rüyası daha sona eriyor,
O akıl ki içine deniz akıtılmış mektuplar gibi,
Açılmamış ve taşkın.
Susturmalıyım zihnimi!
Söylemek için aralarsam dişlerimi,
Kederin yosun tutmuş kokusu,
Canlandırır soysuz kederinizi.
Ve perdeleri iner dünyanın,
Sanki harikuladeymiş gibi piyesi!
Bir alkış fırtınası,
Öldürürken zoraki benliklerinizi,
Embriyosu olursunuz,
Bilindik ve aşağılık bir hayatın,
Tıpkı bir takvimin rakamları gibi,
Tek ve ikili.