Gel ki Yüzleşelim
Gülümsüyor Güneş penceremden içeriye,
Isıtmak istercesine buz tutmuş bedeni..
Vuruyor dalgalar ufalarcasına kayalara,
Hırcın, asi bir rüzgar gibi...
Geceler alev almış,
Hasret aydınlık şafaklara.
Yürek misali beklemede ışığı,
Doğacak günün aydınlığına.
Ana rahminde Cenneti yaşarken,
Doğduk istemeden.
Doğduk.
Arıyoruz Cenneti.
Zaman her gün gebe,yeni şafaklara.
Karatsalarda hain düşünceler,
Zührem ol gel, karanlığa,
kanayan yüreğe..
Kanayan yaraya bas kirli tütünü,
Bas, baski dursun akan kan.
Saklı yüzler çıksın bir bir,
Kara pecelerin altından...
Toprak çatlamış suyun hasretiyle,
Kerbela sahrası gibi...
Kabuk tutmuş yanmış yürek
Haseretinde özleminde..
Sen,evet sen..
Gel artık sırma kesenden çıkıp,
Var et artık ütopya yı..
Zümrütü Anka gibi gel.
Bekliyor bu yürek,
Bu sahralar,
Bu karanlık geceler.
Gel,gelki...
Acıların bıraktığı izlerle yüzleşelim.
Güneşin kokusunu çekelim sinemize.
hüzünlendiriyor insanı :(
kaleminize sağlık tülay hanım...
hüzünlü bir şiir
güzel bir davetti
ne diyelim dilerim şiirin muatabı icabet eder bu davete
tebrikler Tülayım vuslat senden yana olsun 👍
Başlıktaki "ki" eki ayrı yazılmalıydı.