Geldiğimiz/Gideceğimiz Yer Hep Aynı

Allah yaratmış kulunu da,kul yitirmiş yolunu,
Çeyrek ekmeği paylaşacağına....
Bencilce tamah eder olmuş,ufak kırıntılara...
Unutmuş aşk üflenmiş ruhunu,anlamamış sonunu.

Aynı hayat tepsisinin,farklı uçlarından tutsak da,
Yine aynı amaç uğruna değil mi mücadele...
Hepimizin öncelikli vasfı/insan olmaktır da,
Lakin göremeyiz aynalarda,başka insan,
Bizim yerimize...

Dünyadan bir kaşıkta ben aşırayım muhabbeti bu,
Sonumuz yakın görünürde,bilmeyiz sanki bunu.

Çekinmez olmuşuz...
El etek öpmekten/el pençe divan durmaktan,
Ötekine berikine,kibir sunmaktan...
Utanır olmuşuz...
Ney sesini duymaktan...

Önüne geçmek için başkasının,kılıf bulmuşuz günahtan,
Sanırım...
Göçerken de atıcaz,biz olmayanları sinsice/sırattan.

İnsan önce saf doğmuştu da.
Onu da kaybetti içsel savaşında.

Fark etmiyoruz/dünya/sadece bir yanılgı,bir sanrı,
Bunu bilmeden ve tanık olmadan...
Oluyoruz başkasının celladı...
Unutmayın dostlar ben yeni bildim,
Geldiğimiz/Gideceğimiz yer hep aynı...