Gelgit Me(d Cezir)

GEL
çok hazandı yaşadıklarımız
döküldü gözlerimizden
bir kızıl sonbahar
sevdikçe mavi
sevindikçe lacivertti hüzün
güldükçe patlayan pembe
yanak ile
ağız kenarı arası mesafe

GİT
sen git
ayrılık ayıkma hali
gelişlerin provası
gidişinle yardığın hava
fırtınalar koparırda
dönüşün ile
döşümde yumru kabarır

GEL
aşk bıraktın avuçlarıma yumuk
uçan bir şeydi içinde
ve gelmelisin tüm olanları
kuytularında unutup

GİT
gönülden kızıl fidan vurur göğe
şiir değer ete kemiğe
soludukça alırsın kokusunu ızdırabın
göğsüm ciğerlerime kadar açıktır
deştikçe tüm kırmızılığımı
canımın canısı
kanımın akışısın

GEL
gitmek kaybolan boşluktan
o anları çekmek
kararmış kanatlarıyla vahşi bir melek
düşerken aklımdan senli gülüşlerim
somurtmak yayılır içimi deşen
aynadaki yüz değilim
yanağında solan nefesindeyim


sen gelende
yanakla ağız arası bir yol uzar
hacı olurum her tavafta
gül dökülür ıtır yayılır etrafa
süreklenirken gülüşüne
kayıklar bırakırım