Genç Bedenler
Kaç ışık söndü kim bilir bu karanlıklarda
Gökyüzü gibi sonsuz hayaller yok olup gitti
Kaç umut kayboldu ıssız sokaklarda
Parıldayan gözler, parlamaz oldu
Görünmez mi oldular bir anda,
Bitiverirken dipsiz karanlıklarda.
Son bir çığlık bile duyulmaz mı oldu
Boğazlarına kadar dolmuşken yokluklarında
Bir bağımlılıktan mı ibaretti hissettikleri
Hiç mi yaşamadılar ki aşkı, sevgiyi?
Yok olup gitmek mi istediler yüreklerden
Tek istekleri, sımsıkı sarılacak birini bulmakken.
Loş sokaklarda parıldayan yürekleri kaybettik
Hiç mi ellerinden tutup kendimize çekemedik
Battıkça battılar da, görmezden mi gelip geçtik?
Umutlarını bir bir söylemlerimizle yok ettik
Şimdi kaç hayat kaldı ellerimizde?
Kaç güneş söndü evde, okulda, caddede
Karanlığa hapsettik karamsarlıklarla dolu,
Şimdiyse elimizde kalan
Zehirlerle dolu 'beyazlar' oldu
Çiçek diksek bahçeye komşumuz mutlu olsun diye, Yem atsak kışları karlar üzerine, kuşlara, Öpsek öpülesi ellerini, bizi sevenlerin, Kim, ne, niçin, niye, ne fark eder. Ah, bir dünya kurabilsem, Ah.
Ya işte böyle sevgili şair, bizler iyi ve güzeli istiyoruz, ama kötüler kazanıyor hala. Menfaat dünyasını değiştirecek kadar çok insan olduğu zaman düzelecektir herşey. İşte senin yüreğin gibi yürekli gençlerimiz çoğalmalı, çoğaldıkça düzelecek bu dünya. Sevgiler.