Gençlik

sonbaharda kurumuş yaprak gibi gençlik
bir baharda tutunup kök salamıyor hayata
uçurumun kenarında değerini bilmiyor
sunulan nimetin
dünyanın boş hayalleri uğruna
yakıp yıkıyor herşeyi

birtek onda sanki dert keder
yokluğa bürünüp kapatıyor kapılarını
baktığı halde göremiyor gerçekleri
sunulan o nimetlerin değerini bilmiyor
battıkça batıyor boş hevesler uğruna
yanıyor ve yakıyor sevdiklerini

rahat nefes alabilmenin
yürüyüp koşabilmenin
yeyemek yiyip tadını ala bilmenin
konuşup kendini ifade edebilmenin
değerini bilmek için kaybetmekmi gerekli

uyan ey nesil kaybetme gençliğini
yıpranıp yıpratma
çığ misali yuvarlanıp tepe taklak olma ve
unutma her bitiş yeni bir başlangıçtır aslında