Gerçek Aşka Çağrı-2 (Fetihler Günlüğü)

Yine bir akşam üstüydü,
Boz atlarımız bile ürperdi,
Ala bir aşk çığlığıdı duyulan,
Sanki Fatih olmuş kahpeler kahpesi.

Vurun diyordu vurun,
Teslim olmayanda kalmasın can.
Yakın diyordu yakın,
Bunlara hayal bile haram.

Aşk sürmüştü gözüne kara sürmesini,
Gözünden vuruyor zavallı direnişçileri,
Körde oldular ne çare,
Aşk gözün kör olsun,
Göremeyesin tek bir hale.

//Kadınların gözyaşları çığlıklarına karıştı.
Nice erler dayanamadı Şeytanla barıştı//

Aşk çağırdı verdi ellerine hayali,
Böylesi bir teslimiyete kimsenin kalmadı mecali.

Lakin bir ses ''dayanın'' diyordu.
Tıpkı Gerçek Aşkın sesi gibi, rüyaya da benziyordu.

Ey gerçeğin aşkı;
Neferlerin yüzünü görmeye hasret,
Bir görsek o nur yüzünüde,
Şu kahpeye gününü göstersek.

Ellerim semada böyle asılı kaldı,
O cüzzamlı aşk teslim mi oldum sandı?
Ben cihadımı tamamlamadım bana yok ölüm.
Teslim olmaktır bunda sonra tek zulüm.

Dönsede gönlüm kimsesiz bir mezarlığa
Derim ruhuma nakşedilmiş iman düşmüş toprağa.

Hulyân yetmiyor tek bir kerecik yüzünü göster.
Ondan sonra kalbimdeki bu hicran bu aşkı fetheder...