Geri Dönenlerin Hikayesi

Başladığı yere geri dönenlerin hikayesi bu,

hem inanan hem de kuşku duyanların.

Kıyısı olanların her dem umuda

zihninde gezinen şarkıları bir bir toplayanların

yüzünden başlayanların eskimeye

taşı suladıkça çiçekler açtıranların

bir durağı bile olmayanların kendi içinde

içli bir yaraya derin derin bakanlarım

kapısında sabahlayanların tüm umut kırıntılarının

yazdığı mektubu bir kibritle yakanların

alfabesinden asılanların tükeniş çığlıklarında

günlerce yazgıyı ömrüne yazanların…

Başladığı yere geri dönenlerin hikayesi bu,

hem uyumayan hem de gözlerinden uyku akanların.

Şarkılar ezberleyenlerin kalbinin kırılmışlığına

siyahı kendine her dem yakıştıranların

yolları olanların hiç gidilmemiş

eşiğinde duranların tüm unutulmuşlukların

yeri bulunmayanların hiçbir kıyıda

sulanmayı unutulmuş çiçekler mevsiminde kuruyanların

yüreği dağılanların yolunmuş bir gül gibi

yazın sıcağında bir bardak soğuk suya meyli olanların

küs kalanların uzun zamandır kendi içine bile

sanki mutluluğu hep omuzunda taşıyanların…

Başladığı yere geri dönenlerin hikayesi bu,

odası cereyan yapınca tüm pencereleri kapatanların.

Kaybedenlerin kağıttan gemiler yaptığı çocukluğunu

içinde kelimelerle bir oradan bir oraya koşuşturanların

yarası ağır olanların zamansız gidişlere

sevdiğinin sesi kulağındayken uçurumdan atılanların

hüznünden öpülmeyenlerin sonbaharda

ciğerlerinde memleket yetimliği soluyanların,

boğazı düğümlenenlerin tel örgülü sözcüklere

hiçbir coğrafyanın sızılarına merhem olmayanların

damağı dövülenlerin diliyle

kaç kıta birleşirse birleşsin içinin yarası sarılmayanların…

Başladığı yere geri dönenlerin hikayesi bu,

boşluğa tutunur gibi yokluğa sarılanların.

Her şeyden kırılanların içi kan ağlaya ağlaya

bazen anlatamamaktan bazen de anlaşılamamaktan yorulanların.