Giden

ağaçlar duymuş gibiydi benim duymadığımı
çiçekler belki anlamış
deniz hissetmiş gibiydi
bulutlar görmüş, kuşlar farketmiş susuyorlardı
en son ben duydum dudaklarından dökülen o cümleyi

ayrılıyorum derken, terk ediyorum der gibiydin
ön yargılydın karar vermiştin beni terketmeye,
kararlılığını gözlerinde gördüm, sebebini soramadım
sebebi olmasada artık niyetlenmiştin beni terketmeye

işte beni burada, denizin kenarındaki bu ağacın dibinde
yapa yalnız, öksüz vede sensiz bırakıp gidiyordun
oysa ben yalnız sen yalnız gitmiyordun
çok şeyi beraberinde götürüyor, çok şeye güç yetiriyordun

ardından bakamıyordum, gözleyip izleyemiyordum
hafiften kafamı kaldırıp, ardından bakacak cesareti bulamıyordum
göz kapaklarım kapalı, yürüyüşünü hayalimde canlandırıyordum
yavaşça göz kapaklarımı aralayıp baktığımda, artık seni göremiyordum

deniz yorgun düşmüş dalgalanmıyordu
kuşlar gücünü yitirmiş kanat çırpmıyor, ötmüyorlardı
güneş kayıptı dünyayı aydınlatmıyordu
yapraklarından göz yaşı akan ağaç, bulutlarla birlikte ağlıyordu