Gidiyorum Kalancan

Gidiyorum, içimde sen hali,
Dokunulamamış yüzünle,
Bakılamamış gözlerinle gidiyorum.
Bir an değdim gözlerine, vazgeçtim sonra.
Bakışında saatler tüketip,
Gitmene daha çok yanmaktan korktum,
Senden duymadığım tümceleri sıralamaktan belki de...
Sen biliyordun oysa
Gecelerimi örseleyen sesinle sana gizlendiğimi.
Unutuyordum bana dair ne varsa...
-Sende sobeledim kendimi!-
Karşımdaydın,
Bir uzanış boyu uzağımda,
Uzatmadım ellerimi,
Biliyordum dokunsam...
-Ağlama vaktimdir GülenCan!-
Kasım ikindisi uzaklaşmakta...
Ben bir solukta tükenecek yolun loş ışıklı garında.
Gidiyorum yalnızca.
Etten kemikten ibaret bir gidişle.
Ruhum sıyrıldı kafesinden
Otobüs camları bitâp, kendimde seni görmekten.
Buğusu düşüyor içime,
İsminle şekillenen nefesimden.
-Gidiyorum KalanCan!-
Düzenini bozduğum uzaklığından.
Bir ayraç sızısı aldım
Gözlerinin akşamından.
Yıldızsız bir gece bu!
Zamana aykırı bir tükeniş...
Bitmese yol diyorum,
Sen her saniye daha uzağımda kalmasan.
Sussam...
Bir ölüm sessizliğiyle,
Bir daha uyanamasam.
Kalıp bir başıma,
Mezar kalabalığı bir yalnızlıkta, seni yaşasam.
Ölsem...
Bir korkak gibi ayrılığa doğmasam.
Ama şimdi gidiyorum.
-Hırpalanmış bir öykünün başkahramanı olarak!-
-Sevinçlerini sende bıraktım GüzelCan!-
Yolculuğuma azık diye verdiğin dostluk,
Boğazımda koca bir yumruk!
Susarak, acıtarak, ağlayarak
Gidiyorum Can.

13 Kasım 2009