Gitmediğim Yer Ve Küçük Ellerin

bir pencerenin ardında
tutkudan çırpınmışçasına
okşamıştım ellerini
şimdi
yüreğin demir kılıf içinde
oturuyorsun aynı yerde;
seni seyrediyorum gün boyu



hiç gitmediğim o yerde,
mutluluklar ülkesinde
tüm yaşantımın,
derin sessizliği var gözlerinde
bir şey var; içine gömen beni
bir şey
dokunamayacağım kadar
yakın bir şey



kolayca açar beni
en ürkek bakışın
kapamış da olsam demir parmaklıklar gibi
kollarımın arasına kendimi
yaprak yaprak açarsın beni
baharın dokunup açışı gibi ilk gülünü



ya da beni kapatmaksa muradın,
ben ve hayatım kapanırız güzelce, birden
karın her yöne özenle inişini
düşleyen toprağa inat;
beyaz örtüyü delip geçer bağrımda kardelen



dalında çatlamış bir nar gibidir dudakların
dokunduğumda kanayıverecek
yüreğimin kazanlarından kokusu yayılan
dil olmuş ağzın,
fokurdadıkça beni konuşan



parmakların, sapları sanki kır otlarının
iyileştirir o ülkenin yaralarını
yeşil bir ışık aralar
göğüs çadırımın kapısını



kayaların içinde çiçeklenen
bir zakkum gibi açılır gözlerin
bir ben görürüm onları,
böyle, baktıkça gökleri boyarken



gördüğümüz hiçbir şey bu ülkede
erişemez gücüne sonsuz inceliğinin:
yapısının renkleriyle beni bağlayan,
öldüren, hiç durmadan, her nefese



bilmiyorum nedir bu sendeki sır
bu kapayan ve açan;
yalnız anlıyor içimde bir şey
gözlerinin sesini güllerden derin olan
kimsenin yok, yağmurun bile, böyle küçük elleri