Gittin

Elimde kalem önümde ise beyaz bir kağıt
Sensizliği kelimeler le anlata bilmek adına
Durmadan ve bıkmadan karalıyorum kağıdı
Gidiyorum demedin bakmadan yüzüme
Habersice usulca kaçtın benden

Şimdi hüznünle yaşamayı öğrendim
Kırık kalbim bıkmadı seni beklemekten
Aklımdan geçen tek soru sevgiden mi
Yoksa nefretden mi bu özlem

Dünkü gibi değilsin hayatımda
Adın geçince titremiyor artık kalbim
Ya beklemekten yoruldu yüreyim
Ya da vazgeçtim sensizliği sevmekten...