Giz

Gelseydin
Yalnızlığın çocuk elleri düş verecekti akşamın kızıl gövdesine
Bir ağaç karanlığı kıvradığında karışacaktı sesime..




Yüzümden gölgene bakan ağıdın suyuyla nehirleşiyorum ağzına
İnce bir çoğaltının soluğunda giz kökleri
Tam şurada ruhumu emerken yıldız tozlu özlemler
Bulut değdi kendime uzak bir yerden gözlerime
Anlatsam çığlığından kuş düşer içime
İçimde rüzgarlı pencere
Ve teninden dışarıya dağılmış çizgi
Şehrin tam ortasında
Öyle kendinden
Öyle korkulu kıyı gül biçimi



Bakma öyle bana
Herkes gibi dağılıyor her şey sarı sarı

Yarın da olsa olur
Yağmurdan sonra yine gel

....