Gizli Defter

O gizli deftere sığmak için
kaç kadın, kaç geceye soyundu, saymadım.
Kimi riyalıydı
kimi rüyalı
ve ben
sadece sevdalıydım.
Çocukca yüreğim düşmüştü bir yangına,
ateş topu ellerimde, koşuyordum sabahlara.

İnsaniydi sevdam.
Yarene yar olmak değildi hiç derdim.
Çıkarsız ve umarsız bir yürek atımıydı.
Son durak karanlık.

Günlere sığmıyordu dizeler,
geceleri sabaha ekliyordum şiircesine,
umutlu türküleri diziyordum nefesime ve
ağıt oluyordu her biri.

Martılar doymuştu şiire,
okyanus beklerdi sırasını,
ateşler yakardım dalgalara,
tutuşurdu şiir mavi sularda.
Yunus anlardı beni kıvrak zekasıyla.
O, ilahi aşka yazardı, ben sana.
Birlikte sonsuz aşka inlerdik

Ağlardı dizeler
kalem parmaklarıma yapıştığında.

Baharda kış olurdum,
kuş olur da kaçmak isterdim
bir harem kurulduğunda.
Zirveye tırmanmak için cariye olamazdım ben.

El etek öpmedim
niyazım olmadı sevdadan başkaya.
(Sevda mı dedim? Hay Allah o şimdi beş numarada vardiyada)

Anaç, sevecen bir anne gibiydi sevmelerim.
Gözü kara bir şahin.
Kartal pençelerimi yüreğime batırıp da
kanatan bendim.
Kapmadım hiç bir serçeyi,
karaca kovalamadım hiç.

Oyunlar içinde bir oyunda kalmışım.
Rol kesmişler bana ezber edeyim diye.
Final yaklaşmakta ömre dair.
Dizelerim emanetimdir sana
bir de gülümsemelerim.
Ve türküler yolla bana gönül hanenden toprağıma
Şimdi gidiyorum
PERDE



15 Şubat 2010 İzmir
saat: 5.15 zaman işte bu zaman