Göç Yangını

gece ayazda ufalanıyordu tek sıra halinde
gidiyorduk yeni yetme düşler ardımızda
önümüzde şişe şişe hayal kırıkları
gece ayazda parçalanıyordu
intihar pusulaları
ve güneş şakaklarından kanıyordu
uzaktan uzağa

misina ucunu taşıyordum öyle ortada bir yerlerde
bir yerlerde yitirdiğim sessizliği arıyordum, sakin
önde çakmaklar yanıyordu, zifirdi etraf
köprü altları uzunca tinerli şiirler kokuyordu
ve güneş şakaklarından kanıyordu
görmüyorduk ama hissediyorduk
göğün çarşaf çarşaf kırmızısından
göğün kaybettiklerinden
misal yalnızlığını kaybetmesinden
beni kaybetmesinden
seni sende kaybetmesinden hissediyorduk

gece ayazda yırtılıyordu
koyverdikçe kendini yeni karanlıklar

ara sıra aynalar tutuyordu İstanbul üzerimize
güvercinler üveyiklerini tutuşturuyordu
Doğancılar tarafından
tren sesleri boğuyordu Sirkeci'den
sırtımıza biniyordu Galata dev kayboluşuyla
yanaklarım kavruluyordu sanki yürüdükçe
Hiroşima geliyordu aklıma neresi tanımadan
yanık gülüşmeler duyuyor, korkuyordum
anneme sarılmak geçiyordu içimden
kopuktu kollarım, sarılamazdım
bir özlem anı kaybetmiştim onları
neyin özlemi olduğunu sormayın bilmiyorum
iri ağzından sevda içilen bir temmuz akşamı
nasıl süpürülür kapı önlerinden
bak onu da bilmiyorum

başımız üzerinden uçurtmalar çakılyordu bedenimize
tüm masallar bir yokmuşla başlıyordu titreyerek
arkada itiş kakış
kavga kıyamet
nefesimiz buz kesiyordu bu bıçkın ayrılıklardan
yanılgılardan payımız ceplerimize doluyordu
ceplerimiz delik
ve güneş şakaklarından kanıyordu
aramızda el ele verip bir ölüyü yaşatıyorduk
gitmek zorlaşıyordu an geçtikçe
güneş acımasızı da, durmadan kanıyordu
habire kanıyordu kalleşçe

gece ayazda sarınıyordu yıldızlardan kefenine